Dek hujan yang melata ,
Daksina terus dilatah rintikannya,
Masa itu pawana tiada ,
Hilang , hilang laluan aku,
Tatkala itulah langit menjadi bisu.
Dan aku. .
Masih buta mencari erti hidup,
Bukanlah kerana aku buta tidak nampak,
Tetapi cahaya itu begitu kabut , begitu samar,
Aku kalut untuk mengejarnya hingga harus aku memanggil Sang
Cahaya,
Kononnya bisa membantu
, padahnya aku ditinggalkannya,
Legam hanya di hatiku , namun isinya begitu putih,
Mengapa semuanya begitu
lengang kepadaku ?
Puisi ini ditulis saat aku dalam keadaan sunyi . Pukul 2:54
masa ni bilik aku kosong so aku buat ayat touching . Hujan merujuk kepada
kesedihan , Pawana merujuk kepada haluan aku . Langit bisu bermaksud aku tiada
arah tujuan . Kemudian aku masukkan rangkap yang berbeza dr kesunyian kepada
apa yg aku cri dlm hidup . Sang Cahaya merujuk pada kawan2 . Dan ending baca
sendiri . Touching kan ? HAHA . Teruskan support catatanperus .